ней, як у нас, вячэрня… А ты чуеш? Я таксама чую, — іншыя ня чуюць…
— Добра тут, — казаў ён далей з лятуценьнем. — Асабліва ў сьвята. Чулі вы, як я званю?
У пытаньні зьвінела наіўная сьведамасьць пустое славы.
— Прыяжджайце паслухаць. Айцец Памфілі… Вы ня знаеце айца Памфілія? Ён для мяне сумысьля гэтыя два падгалоскі выпісаў.
Ён аддзяліўся ад сьцяны і любоўна пагладзіў рукою два невялічкія званы, яшчэ не пасьпеўшыя пацямнець, як іншыя.
— Слаўныя падгалоскі… Так табе й пяюць, так і пяюць… Асабліва пад Вялікдзень.
Ён узяў у рукі вяроўкі і быстрымі рухамі пальцаў прымусіў задрыжаць абодва званы дробным мэталічным дробам; даткненьні сэрцаў былі гэтак слабымі і разам гэтак выразістымі, што перазвон быў чутны ўсім, але гук напэўна ня йшоў далей за пляцык званіцы.
— А тут табе вось гэты — бу-ух, бу-ух, бу-ух…
Цяпер яго твар асьвятліўся дзіцячай радасьцю, у якой, аднак-жа, было штосьці вартае жалю і хворае.
— Званы дык вось выпісаў, — сказаў ён уздыхнуўшы, — а шубы новае не пашые. Скупы! Прастыў я на званіцы… Увосень найгорш за ўсё… Холадна…
Ён супыніўся і, прыслухаўшыся, сказаў:
— Кульгавы вас кліча зьнізу. Ідзеце, пара вам.
— Пойдзем, — першая ўстала Эвэліна, да гэтага часу нярухома глядзеўшая на званара, быццам заварожаная.
Маладыя людзі рушылі да выхаду, званар астаўся наверсе. Пётра, шагнуўшы ўжо сьледам за маткаю, крута спыніўся.
