Адзін голас адлучыўся ад скрыпучага хору і адказаў:
— Тут я… Гэта вы клічаце, Максім Міхайлавіч?
— Я! Прыходзь праз тыдзень, куды я сказаў.
— Прыду, паночку. — І голас сьляпога ізноў далучыўся да хору.
— Вось, ты ўбачыш чалагека, — сказаў, бліскаючы вачыма, Максім, — які мае права жаліцца на лёс і на людзей. Павучыся ў яго ператрываць сваю долю… А ты…
— Хадзем, панычу, — сказаў Іохім, кідаючы на старога злы пагляд.
— Не, пастой! — гнеўна крыкнуў Максім. — Ніхто яшчэ не абмінуў сьляпых, ня кінуўшы ім хоць пяцёх капеек. Няўжо-ж ты ўцячэш, не зрабіўшы нават і гэтага? Ты ўмееш толькі кашчунстваваць, з сваёю сытаю зайздрасьцю да чужога голаду!..
Пётра падняў галаву, быццам ад удару бізуном. Выняўшы з кішаня свой партаманэт, ён пайшоў, кіруючыся да сьляпых. Намацаўшы палкаю пярэдняга, ён знайшоў рукою дзеравяную чашку з медзьдзю і асьцярожненька палажыў туды свае грошы. Некалькі праходзіўшых спыніліся і пазіралі з зьдзіўленьнем на багата апраненага і харошага паніча, які вобмацкам даваў міласьціну сьляпому, прымаўшаму яе таксама вобмацкам.
Тымчасам, Максім крута павярнуўся і закульгаў па вуліцы. Твар яго быў чырвоны, вочы гарэлі… З ім здарыўся, відочна, адзін з тых выбухаў, якія былі добра вядомымі ўсім, знаўшым яго ў моладасьці. І цяпер гэта быў ужо не пэдагог, які важыў кожнае слова, а палкі чалавек, даўшы волю гнеўнаму пачуцьцю. Толькі глянуўшы наўскос на Пётру, стары як быццам зьмягчэў, Пётра
