ры нэрвоваю хваляю; ён падустаў і загаварыў борзда і зьмянтрэжанна:
— Адыйдзеце, адыйдзеце, адыйдзеце!..
Невядома, чым скончылася-б гэтая сцэна, але ў гэты час з сядзібы пачуўся Іохімаў голас, клічучы хлопчыка на гарбату. Ён борзда зьбег з узгорку.
— Ах, які гадкі хлопчык! — пачуў ён за сабою гнеўную ўвагу.
У чародны дзень, седзячы на тым самым месцы, хлопчык успомніў пра ўчарашнюю спатычку. У гэтым успаміне цяпер ня было нездаволеньня. Наадварот, яму захацелася, каб ізноў прышла гэтая дзяўчынка з гэткім прыемным, спакойным голасам, якога ён ніколі яшчэ ня чуў. Знаёмыя яму дзеці гучна крычалі, сьмяяліся, біліся і плакалі, але ніводнае з іх не гаварыла гэтак прыемна. Яму шкада зрабілася, што ён скрыўдзіў незнаёмую, якая, як відаць, ніколі больш ня вернецца.
І праўда, дзён са тры дзяўчынка зусім ня прыходзіла. Але на чацьвёрты Пятрусь пачуў яе шагі ўнізе, на беразе ракі. Яна йшла ціха; берагавая галька лёгка шарахцела ў яе пад нагамі; і яна сьпявала напаўголасу польскую песьню.
— Слухайце! — гукнуў ён, калі яна з ім параўнялася. — Гэта ізноў вы?
Дзяўчынка не адказала. Каменьчыкі паранейшаму шарахцелі ў яе пад нагамі. У робленай бясклопатнасьці яе голасу, напёўваўшага песьню, хлопчыку чулася яшчэ незапомненая крыўда.
Аднак-жа, прайшоўшы некалькі шагоў, незнаёмая спынілася. Дзьве-тры сэкунды прайшлі ў маўчаньні. Яна перабірала ў гэты час букет з палявых красак, які трымала ў руках, а ён чакаў адказу. У гэтым супыненьні і надыйшоўшым за ім маўчаньні ён улавіў водцень абдуманага незьвяртаньня ўвагі.
