Старонка:Табе (1927).pdf/12

Толькі сэрца так больлю
ўскіпела,

Толькі ў сэрцы вішнёвы пажар.

Адказалі ў імглістых завеях —
Сінь вятры параскідаюць ў
клоччы,
Заквітнець яшчэ сінь не
пасьпее,
Сінь чаромхай раскідае ноч.

Ну, а сінь?..
Мы таму мо‘ і бачым,
Бо мы ведаем, —
ёсьць і туманы.
Вось таму гэтак п‘ю я і плачу,
Што цьвярозым сіней за ўсіх
стану.

◆