Ўчора я ня ведаў,
Што мне ноч варожыць,
Думаў я у ночы —
„Жысьць“ сваю —
Сьпяю…
Толькі-ж так нягожа
Ў гэту нашу ростань,
Звонам пахавальным
Выліць боль сваю.
Я скажу на ростань:
— Сэрца раніць досыць!
Досыць сэрца жытам
З болем раскідаць!
Так на сьвеце сіне,
Так на сьвеце проста,
Так ласкава любай
Вішаньню сьпяваць.
