вылез, нарэшце, з-пад цэглы; дык ён убачыў трох жыдоў, гаварыўшых з вялікім жарам.
Янкель зьвярнуўся да яго і сказаў, што ўсё будзе зроблена, што яго Астап сядзіць у гарадзкой цямніцы, і хоць і цяжка ўгаварыць старажоў, але, аднак-жа, ён мае надзею даць яму сустрэчу.
Бульба ўвайшоў з трыма жыдамі ў пакой.
Жыды пачалі ізноў гаварыць паміж сабою сваёю незразумелаю моваю. Тарас паглядваў на кожнага з іх. Штосьці, здавалася, моцна патрасло яго: на грубым і спакойным твары яго загарэлася нейкае руйнацкае полымя надзеі, — надзеі тае, якая наведвае іншы раз чалавека ў апошнім градусе роспачы; старое сэрца яго пачало моцна стукацець, як быццам у юнака.
— Слухайце, жыды! — сказаў ён, і ў словах яго было нешта ўрачыстае. — Вы ўсё на сьвеце можаце зрабіць, выкапаеце хоць і з дна марскога, і прыказка даўно ўжо кажа, што жыд самога сябе ўкрадзе, калі толькі захоча ўкрасьці. Вызвальце мне майго Астапа! Дайце здарэньне ўцячы яму з чартоўскіх рук. Вось я гэтаму чалавеку дакляраваў дванаццаць тысяч чырвонцаў, — я дадаю яшчэ дванаццаць. Усе, якія ёсьць у мяне, дарагія кубкі і закопанае ў зямлі золата, хату і апошнюю вопратку прадам і зраблю з вамі кантракт на ўсё жыцьцё, з тым, каб усё, што толькі здабуду на вайне, дзяліць з вамі напалову.
— О, ня можна, дарагі пане, ня можна! — сказаў, уздыхаючы, Янкель.
— Не, ня можна! — сказаў другі жыд. Усе тры жыды зірнулі адзін на аднаго.
— А спрабаваць, — сказаў трэці, баязьліва паглядаючы на двох іншых: — можа Бог дасьць.
Усе тры жыды загаварылі панямецку. Бульба, як ні вастрыў свае вушы, нічога ня мог адгадаць; ён чуў толькі часта казанае слова „Мардахай“, і больш нічога.
