У гэты час вялікі паром пачаў прыставаць да берагу. Стаяўшая на ім куча людзей яшчэ здалёку махала рукамі. Гэта былі казакі ў падраных сьвітках. Бессэнсоўнае убраньне, — у шмат якіх нічога ня было, апрача сарочкі і кароценькае люлькі ў зубах, — паказвала, што яны або толькі-што ўцяклі ад якое-нібудзь бяды, або ізноў да таго дагуляліся, што прагулялі ўсё, што толькі было на целе. З іхняе кампаніі адлучыўся і стаў наперадзе прысадзісты, плячысты казак, чалавек гадоў пяцьдзесяцёх. Ён крычаў і махаў рукою мацней за ўсіх; але за стукатам і крыкам рабочых ня чуваць было яго словаў.
— А з чым прыехалі? — спытаўся кашавы, калі паром прывярнуў да берагу. Усе рабочыя, спыніўшы свае работы і падняўшы сякеры і долаты, глядзелі чакаючы.
— З бядою! — крычаў з парому прысадзісты казак.
— З якою?
— Пазвольце, панове запарожцы, слова трымаць?
— Гавары.
— Ці мо’ хочаце, каб склікаць раду.
— Гавары, мы ўсе тут.
Народ увесь сьціснуўся ў адну кучу.
— А вы хіба нічога ня чулі аб тым, што робіцца на гэтманшчыне?
— А што? — спытаўся адзін з курэнных атаманаў.
— Э! што? Відаць, вам татарын заткнуў клейтухом вушы, што вы нічога ня чулі.
— Дык кажы, што там робіцца?
— А тое робіцца, што і радзіліся, і хрысьціліся, яшчэ ня бачылі гэткага.
— Ды кажы нам, што робіцца, сабачы сыне! — закрычаў адзін з натаўпу, як відаць, згубіўшы цярплівасьць.
