— Андрый! — сказаў стары Бульба ў той час, калі ён праходзіў каля яго. Сэрца ў яго замёрла; ён спыніўся і, увесь трасучыся, ціха сказаў: „А што?“
— „З табою баба! Ой, адластажу цябе, устаўшы, на ўсе бакі! Не давядуць цябе бабы па дабра!" Сказаўшы гэта, ён абапёрся галавою на локаць і пачаў уважна разглядаць захіненую ў пакрывала татарку.
Андрый стаяў ні жывы, ні мёртвы, ня маючы духу глянуць бацьку ў вочы. І пасьля, калі падняў вочы і паглядзеў на яго, дык убачыў, што ўжо стары Бульба спаў, паклаўшы галаву на далонь.
Ён перахрысьціўся. Раптам адліў ад сэрца перапуд яшчэ хутчэй, як прыліў. А калі павярнуўся ён, каб зірнуць на татарку, яна стаяла перад ім, падобна да цемнае каменнае статуі, уся захіненая ў пакрывала, і одбліск далёкага займішча, загарэўшыся, асьвяціў толькі адны яе вочы, адзеравянеўшыя, як у мраца. Ён пацягнуў яе за рукаў, і абое пайшлі разам бесьперастанку аглядаючыся назад, і, нарэшце, спусьціліся схілам у нізкую лагчыну, — блізка што яр, называны ў некаторых месцах балкамі, — па дне якога гультайна поўз ручай, заросшы асакою і ўсеяны купінамі. Спусьціўшыся ў гэту лагчыну, яны схаваліся зусім з віду ўсяго поля, занятага запарожаскім табарам. Прынамсі, калі Андрый аглянуўся, дык убачыў, што ззаду ў яго крутою сьцяною, больш як у чалавечы рост, паднялася пахіласьць; наверсе яе пагойдвалася некалькі сьцяблінак палявога зельля, і над імі паднімаўся на неба месяц ў постаці сукосна аберненага сярпа з зыркага чырвонага золата. Зьляцеўшы з сьцепу ветрык даваў ведаць, што ўжо няшмат засталося часу да сьвету. Але нідзе ня чуваць было далёкага пятушынага крыку: ні ў месьце, ні ў зруйнованых ваколіцах ня было даўно ніводнага пеўня.
