Сашка (дастае з-пад ложка ці адкуль там невялічкую, недабудаваную хатку).
Сьцёпка. Ого-го! Што гэта, хатка нейкая… уй-юй-юй, што ты майструеш… (Сашка задаволена паглядае). І вокны, і дзьверы будуць, і столік там, нават печка, а гэта лавачка каля хаты…
А каго ты пасадзіш сюды?
Сашка. Сядзем і я, і ты.
Сьцёпка. Сядзеш, тут-жа мая нага ня зьмесьціцца.
Сашка. Вядома, што не, а я сюды такія лялькі пасаджу.
Сьцёпка. Якія лялькі, а дзе ты іх возьмеш?
Сашка (дастае з-пад ложка ці адкуль там лялькі: мужчыны, жанчыны і начовачкі). А вось яны, — гэта вось гаспадар гэтае хаты, а гэта гаспадыня, а гэта дзіця ў начоўках.
Сьцёпка. А нашто дзіця?
Сашка. Як нашто? Сям‘я каля сваёй хаты…
Сьцёпка. У белай кашулі з паяском… але-ж нейкая вельмі ўжо простая хата.
Сашка. Дык ты-ж ня ведаеш, нашто гэта я раблю ўсё.
Сьцёпка. А нашто?
Сашка. А выстаўка будзе!
Сьцёпка. А… вось нашто ён майструе.
