Сакратар. Так, прасіць вы ня ўмееце, а палажыў скрутак за пазуху, — ды пайшоў.
Крутагор. Я ніколі ня браў ніякага скрутка.
Сакратар. Ну, добра. Злаўлю каторага, дык на месцы зробім суд.
Крутагор. О, тады тое і будзе.
Сакратар (перакідаючы, паперы}. Ну, не мяшай мне.
Крутагор. Таварыш сакратар, мне трэба бачыць старшыню.
Сакратар. Сядзь на ганку і там чакай, калі ён табе трэба.
(Крутагор выйшаў).
Сакратар (кінуў аб стол папку}. Эх! шукай ветра ў полі. (Голас за дзьвярыма: „Ты чаго так рана прыпёрся сюды?“ Крутагор адказвае: „Бо трэба, дык і прыпёрся“).
(Увайшоў Абраша).
Абраша. Афішкі гатовы.
Сакратар (злосна}. Што? А, гэта ты, Абраша!
Абраша. А ты думаў гэта хто?
Сакратар. Ды нічога я ня думаў. Галаву скруціў, шукаючы адну паперку.
Абраша. А мо‘ яна ў старшыні.
Сакратар. Ён то глядзеў яе, але кажа, што ў яго няма.
Абраша. Ну, калі згубіў, дык і няма.
