Старонка:У зімовы вечар (1910).pdf/15

Гэта старонка не была вычытаная

ЗЬЯВА II.

ТЫЕ-Ж І ПАДАРОЖНЫ — /высокі, худы, с тварам худым і высахшым, у доўгіх ботах і сьвітцы, шырока на адным плячы раздзёртай. На рыжэватых валасах і апратцы відаць крыху падаючаго на дварэ сьнегу/.

ПАДАРОЖНЫ. /Ўходзячы нясмела дзьверамі з сяней/. Слава Хрысту!

УСЕ. На векі вечные!

ПАДАРОЖНЫ. Пане гаспадару і пані гаспадыня! Ласкі вашай прашу, дазвольце гадзінку ў хаці вашай пасядзець… Сагрэюся і далей пайду — доўга дакучаць вам ня буду.

СЫМОН МІКУЛА. Просімо! Заходзце і пасядзіце.

КРЫСТЫНА. Чаму не? Зайдзеце, калі ласка, пасядзеце сабе і пагрэйцеся! /Да Янкі/. Падай дзядзьку ўслончык!.. /Падарожны садзіцца на ўслоне перад агнем, кій з жалезным на канцы акуцьцём стаўляе міжы кален і крэпка заціскае чырвоные ад сьцюжы рукі/.

ПАДАРОЖНЫ. Ой, зімна, зімна!

АЛЯКСЕЙ. Ага! Паспытаў і я гэтаго сягоньня, вертаючыся з мястэчка. Вецер сягоньня такі, што, здаецца, вось ухопіць і на канец сьвету панясе.

ПАДАРОЖНЫ. /Жартам/. Асабліва, калі чэлавек з голаду лёгак.

МІКУЛА. /Да Падарожнаго/. Галодны, вашэ?