каецца да бутэлькі, але не наліўшы гарэлкі ў чарку, ізноў перэд агнём станавіцца. Натура парывістая, зухвалая, прагоркшая відаць з яго твару, с хуткаго дыханьня грудзей яго. Сьмяецца горка і голасна/. — Годзі! кажэце, пане гаспадару, годзі. Каб-жэ гэта тым злыдням, што точаць душу людзкую, кожны меў моц сказаць: годзі! У аднаго гэтые злыдні сьпяць, а ў другога разбудзяцца і душу на згубу цягнуць… А як думаеце, пане гаспадару, ці душы такой, на гібель у пропасьць цягнутай, паможэ хто? Ха-ха-ха! Саломіны ніхто не падасьць, ніхто не зжаліцца, што ў гразь уваліўся, — на сухое мейсца ня выведзе, не! Кожны толькі ешчэ нагу патставіць. Бывае, што сам з гразі вылазіць прабуеш… Ого, не дадуць. Ага-ту! Як гончые ваўка, гоняць, дагоняць, — назад у гразь, у балота ўгоняць і рвуць, і мучаць, пакуль той нешчасны, ашалеўшы не пачне кусацца. А што рабіць такому? Калі вайна, то вайна! Калі прападаць, то ўжо добра наеўшыся і напіўшыся, ды хоць-бы і лоб ворагу расчэпаўшы. Хто такому вораг? Цэлы сьвет яму вораг, ніхто не дасьць ратунку, а кожын загубіць хочэ. /Кажучы, глядзіць на Мікулу; плечы і галава ў яго трасуцца. Ўсе сідзяць, заслуханые і крыху перэпужаные гутаркай Падарожнаго. Момэнт маўчаць/.
АЛЯКСЕЙ. Ой-ой, вашэ! Нешта вы надта ўжо разбойнікоў бароніце! Можэ вы самі…
