№ 2. Дуэт.[1]
Паклаўшы надзеі на Бога, |
ЗЬЯВА ІІІ-ая.
Тыя самыя, Ціхон Пратасавіцкі і яго жонка Куліна.
Ціхон. Хрэн табе ў вочы, — жонка, а жонка! Хадзі ды паўзірайся, як дачка твая з Грышкам Цюхайчыкам галубіцца.
Куліна. (За сцэнай). Хто? Дачка? Бойся Бога, ды яна-ж яшчэ малая! (Уваходзіць).
Ціхон. Які чорт малая! Хрэн табе ў вочы, — хадзі палюбуйся!
Марыся. Якая-ж я малая, калі мне на Спаса скончыцца семнаццаць год?!
Куліна. Маўчы ты, хітрая лісіца! Бачыш ты, як яна скора палічыла гады!
Ціхон. Ах ты, чортаў сыну, — хрэн табе ў вочы! Ня годзе таго, што бацька да жывога мяне пакрыўдзіў, назваўшы ня шляхціцам, дык яшчэ сынок дачку нам баламуціць.
Грышка. Дык я-ж яе люблю і хачу з ёю жаніцца.
Ціхон. Ось я цябе так пажаню, як твайго бацьку! Жонка, а жонка! Дай мятлу, — хрэн табе ў вочы!
Грышка. Што хочаце, тое рабіце, а ўсе-такі Марыся будзе мая! (Да Марысі): Бывай здарова! (Выходзячы, спатыкаецца з Куторгай і зьбівае таго з ног. Марыся ўцякае ў хату)
ЗЬЯВА ІV-ая.
Тыя-ж і Куторга.
Куторга. Ах ты, паганец! (Устаючы). Татарын ты няхрышчоны! Вот зьбіў мяне, як швэдаў Хадкевіч пад Кіргольмам. Па-
- ↑ Пяюць удваіх.