дзіла, дамоў малцоў прагнаць гразіла, ніхто ёй радачкі ня даў і жодны[1] свайго дзела пілнаваў. Ну што-ж састоіць жоднаму двару воз дроў прывезьць? Трыццаць двароў — трыццаць вазоў. Дык не-ж! Ніхто ня хоча палцам шавалнуць…
Калі-б хто добры, ато й бабы туды-ж! Загадалі мост[2] у школе мыць. У ваднэй палец баліць, у той дзіця малое, той некалі[3], а тая й зусім схавалася ад соцкага у клець: скажы, кажа, дзіцятачка, што матка далёка ў полі лён бярэць. Гляджу, аж тая, што палец болны, на рэчку плацьце праць нясе. Ага! На сваё дзела вы дасужы, а школу мыць нядужы[4]…
Восіп Данілавіч Арлоўскі.
З „БЕЛАРУСКІХ НАРОДНЫХ РАСКАЗАЎ“.
Нудныя мае вершы і прозы, — ∗∗∗ Старыя ад маладых уцякаюць,
Цары цытадэлі украпляюць |