- 65 -
ПРАНЦІСЬ (/садзючы́ся/). Со́бственно, ґлу́пство, вось-цо-да. Малады́м трэ́ба паказа́ць, паказа́ць, па́не добрудзе́ю, а яны́ ўсё́ патра́пюць... пра́вільна то́лькі навучы́ць іх. /Прапіва́ючы с фля́шкі да Сьцепа́на/. А ты, сват, трыма́йся, вось-цо-да. Ім не дам, яны́ маладзічкі́ ешчэ́, пасьпе́юць.
СЬЦЕПАН. А пра́ўда, пра́ўда, сва́тка! Ешчэ́ іх пара́ не ўцекла́. /Выпіса́е/.
ПАЎЛІНКА (/каля́ гасьце́й/). А што-ж мы цяпе́р бу́дзем рабі́ць. Ужо́ напе́ліся, дык мо́жэ ізно́ў пагуля́емо?
ПРАНЦІСЬ (/заку́сываючы/). Со́бственно, пачэка́йце; я за́рах скама́ндую, па́не добрудзе́ю, за што і як узя́цца, бо мой ро́зум растро́пны, а вы нічо́га ня ве́даеце.
ПАЎЛІНКА. Ну до́бра, пачэка́ем. /Да Адо́льфа/. Што-ж гэ́та, пан Адо́льф, наду́ўся, як мыш на кру́пы, або́, як апо́шняе ў печ усы́паўшы.
АДНА́ З ГАСЬЦЕ́Й. Пан Адо́льф, віда́ць, закаха́ўся.
АДОЛЬФ. Ну, дык што, калі́ закаха́ўся?
ПРАНЦІСЬ (/перажо́вуючы яду́/). Со́бственно, цяпе́р, вось-цо-да, по́йдзем ляво́ніху, па́не добрудзе́ю!
