ў тое месца, дзе ў цемнаце блішчэлі пара вачэй, можна было разгледзець, хоць і не адразу, абрысы жывёлы. Часамі ўдавалася нават заўважаць, як жывёлы пераходзяць з месца на месца.
Вазня сярод сабак прыцягнула ўвагу Біла і Генры. Нецярпліва скавычачы, Аднавухі то ірваўся з прывязі ў цемнату, то адстушаў назад, з азвярэннем грызучы палку.
— Глядзі, Біл! — прашаптаў Генры.
У круг, асветлены агнём, ціханька, бокам прашмыгнуў ззер, падобны да сабакі. Ён падыходзіў пужліва і ў той-жа час нагла, звярнуўшы ўсю ўвагу на сабак, але не выпускаючы з-пад увагі і людзей. Аднавухі кінуўся да прышэльца, наколькі дазваляла палка і нецярпліва заскавытаў.
— Гэты дурань, здаецца, ніколькі не баіцца, — ціха сказаў Біл.
— Ваўчыца, — шапнуу Генры. Цяпер я разумею, што здарылася з Фэці і з Фрогам. Стая выпускае яе, як прынаду. Яна прываблівае сабак, а астатнія накідаюцца і пажыраюць іх.
У агні нешта затрашчала. Палена адкацілася ўбок з моцным сіпеннем. Спалоханы звер адным прыжком знік у цемры.
— Ведаеш, што я думаю, Генры? — сказаў Біл.
— Што?
— Гэта — той самы звер, якога я агрэў палкай.
— Тут і думаць няма чаго, — адказаў Генры.
— Я вось што хачу сказаць, — казаў далей Біл: — відаць, што ён прызвычаіўся да агню, і гэта мне здаецца падазроным.
— Ён ведае больш, чым належыць ведаць паважаючаму сябе ваўку, — згадзіўся Генры. — Воўк, які з'яўляецца да кармежкі сабак, — бывалы звер.
— У старога Вілэна быў калісьці сабака, які пайшоў разам з ваўкамі, — разважаў уголас Біл. — Добра гэта памятаю. Я яшчэ падстрэліў яго ў стаі ваўкоў на ласінай пашы ля Літл-Стыка. Стары Вілэн плакаў, як дзіця. Гаварыў, што цэлыя тры гады яго не бачыў. Ён усё з ваўкамі бегаў.
— Я думаю, што правільна разважаеш, — гэтаму не адзін раз даводзілася есці рыбу з рук чалавека.
