— Калі мне толькі ўдасца, я яго заб'ю, няхай сабе ён будзе воўк ці не воўк! Нам больш нельга сабак губляць.
— Ды ў цябе-ж толькі тры патроны, — запярэчыў Генры.
— А я буду цэліцца без промаху, — адказаў Біл.
Раніцой Генры зноў расклаў агонь і заняўся гатаваннем снедання пад храпенне таварыша.
— Ужо вельмі ты добра спаў, — сказаў Генры, падымаючы Біла снедаць. — Будзіць цябе не хацелася.
Не прачнуўшыся яшчэ як трэба, Біл пачаў есці. Заўважыўшы, што кубак яго пусты, ён нагнуўся за кафейнікам. Але кафейнік стаяу каля Генры.
— Слухай, Генры, — сказаў ён з мяккім дакорам, — ты нічога не забыў?
Генры ўважліва азірнуўся вакол і паківаў галавой. Біл падаў яму пусты кубак.
— Ты не атрымаеш кофе, — абвясціў Генры.
— Няўжо увесь вышаў? — спалохана спытаў той.
— Не.
— Баішся, што ў мяне страваванне сапсуецца?
— Не.
Твар Біла пачырванеў ад гневу.
— Тады, можа быць, ты патурбуешся растлумачыць мне, у чым справа? — сказаў ён.
— Спэнкер уцёк, — адказаў Генры.
Павольна, з выглядам паўнейшай пакорлівасці Біл павярнуў галаву і, не крануўшыся з месца, пералічыў сабак.
— Як гэта здарылася? — абыякава запытаў ён.
Генры паціснуў плячыма.
— Не ведаю. Мабыць, Аднавухі перагрыз яму рамень. Сам ён, вядома, не мог гэтага зрабіць.
— Праклятае стварэнне! — павольна і сур'ёзна сказаў Біл, нічым не выказваючы кіпеўшага ў ім гневу. — У сябе рамень перагрызці не мог, дык ён у Спэнкера перагрыз.
— Ну, для Спэнкера цяпер усе трывогі скончы ліся. Ён зараз, напэўна, ужо перастрававаўся і імчыцца ў кішках дваццаці ваўкоў, — такую эпітафію прачытаў Генры гэтаму сабаку. — Выпі кофе, Біл.
Але Біл паківаў галавой.
