— Гэта як-жа? — паспешна запытаў Скот.
Але надзея, якая з'явілася, зараз-жа згасла, і ён сказаў, ківаючы галавой:
— Мы яго ўжо два тыдні трымаем, а ён зараз, здаецца, яшчэ больш злым, чым у пачатку.
— Давайце спусцім яго з ланцуга — паглядзім, што атрымаецца, — запрапанаваў Мэт.
Скот недаверліва паглядзеў на яго.
— Я ведаю, што вы ужо спрабавалі, — казаў далей Мэт, — толькі цяпер не забудзьце ўзяць палку ў рукі.
— Паспрабуйце самі.
Паганяты адшукаў палку і падышоў да сабакі, які сядзеў на прывязі. Белы Клык сачыў за палкай, як леў сочыць за бізуном усмірыцеля.
— Глядзіце, як на палку ўтаропіў свае вочы, — сказаў Мэт. — Гэта добрая адзнака. Значыць, сабака не такі ужо дурны. Ён не адважыцца крануць мяне, пакуль я з палкай. Не шалёны-ж ён, нарэшце.
Як толькі рука чалавека наблізілася да яго шыі, Белы Клык натапырыўся і з рыкам прыпаў да зямлі. Не зводзячы вачэй з рукі Мэта, ён у той-жа самы час сачыў за палкай, якая была ўзнята над яго галавой. Мэт адвязаў ланцуг з нашыйніка і ступіў назад.
Беламу Клыку не верылася, што ён апынуўся на волі. Многія месяцы прайшлі з таго часу, як ім авалодаў Прыгажун Сміт, і за ўвесь гэты час яго спускалі з ланцуга толькі для боек з сабакамі. Як толькі бойка заканчвалася, Белага Клыка зноў садзілі на прывязь.
Ён не ведаў, што рабіць са сваёй воляй. А што, калі багі зноў надумалі якую-небудзь д'ябальскую штуку?
Белы Клык зрабіў некалькі павольных, асцярожных крокаў, кожную хвіліну чакаючы нападу. Ён не ведаў, што яму рабіць, настолькі непрывычная была гэтая воля.
На ўсякі выпадак Белы Клык аддаліўся ад назіраўшых за ім багоў і асцярожнымі крокамі адышоў за вугал дома. Нічога не здарылася. Збіты з панталыку ўсім гэтым, Белы Клык вярнуўся назад і, спыніўшыся футах у дванаццаці ад людзей, пачаў пільна назіраць за імі.
— А ён не ўцячэ? — запытаў новы гаспадар.
Мэт паціснуў плячыма.
— Рызыкнем. Без гэтага нічога не даведаешся.
— Небарака! — прамармытаў Скот, з шкадлівасцю
