Гэта старонка была вычытаная
Так за лаўкаю памысьліш,
Ўзяўшы вуха ў жменю,
І цішком кулак сьціскаеш,
Сунуўшы ў кішэню,
Ды цярпіш ды зносіш крыўды,
Помсты час жадаеш.
Час ідзе, ў залежнасьць — ліха
Болей пападаеш.
Вось я вырас, і пад носам
Вусы высядаюць,
А мяне навокал чубяць,
Клёваюць, ўсчуваюць.
Накіпела ў сэрцы гневу,
Злосьці поўны косьці.
Ня стрываў я, разгарнуўся —
Я-ж вам, ягамосьці!
Пачакайце-ж, калі гэтак!
То-ж я ня кусаўся!
Годзі крыўды! досыць зьдзеку!
Ўзяў ды ўзбунтаваўся
Супраць ўлады і парадкаў!
А то-ж я уломак?
Хай сабе на погляд шчуплы
І ня так-та ёмак.
Ускіпела тая ўлада —
Гоняць у тры шыі.
