Старонка:Zbor t1v2 1928.pdf/44

ДЗЯЎЧЫНЕ

Не кажы, што злыя людзі
І што сьвет паганы:
Сэрца крыўду ўсю забудзе,
Час загоіць раны,

Тыя раны, што зладзеі
Сэрцу прычынілі,
Тыя думкі і надзеі,
Што ў табе пабілі.

Да ці-ж варты баламуты,
Каб твой твар дзявочы
Засьцілаўся ценем смуты
І тускнелі вочы?

Пройдзе ўсё, перажывецца,
Вер мне, дарагая!
Будзе час — ускалыхнецца
Сэрца і ўзыграе.

А ў душы вясна настане,
Сэрца зноў палюбіць.
Прыдзе доля, ў вочкі гляне,
Шчыра прыгалубіць.