|
Oj wiasna maja miła
Naša moc, radaść, siła!
Ŭsio ty skroś ažyŭlaješ,
Mnie spakoj uliwaješ…
Hlan — na soncy ščaśliwa
Zielanicca ŭžo niwa,
Łuh trawoju pakryty
I zakropam zality
Ad pachučaha ziella
Dla ludzkoha wiasiella.
Les pračchnuŭsia z drymoty,
Jak pačuŭ huk-hrymoty,
U listočki prybraŭsia,
Jašče ŭ boki uziaŭsia.
Sad ad ćwietu bialeje
I zdajecca, što mleje,
Lijučy pach biazkonca
Skroś — dzie cień i dzie sonca.
Užo klany i biarozy,
Wycirajučy ślozy,
Rady ŭ huščy zialonaj,
U ciani pad karonaj,
Na prytulnaj halincy —
Dać rupliwaj ptušyncy
Hnieździečka pałažyci
I nadziejaj toj žyci,
Što pa miłaj pahudca
Da jaje adazwucca
Ptušaniatki z prywietam
Kali rana prad świetam
Pryniasie jana žyru
Na ich prośbačku ščyru.
Oj wiaśnica, oj miła!
Ty i pčołkaŭ zbudziła,
Što rupliwa ŭ wiasielli
Miod źbirajuć na zielli.
Užo wočki praciorli
I čmiali, što tak źmiorli
Pad ziamloju ŭ ciamnicy,
Złoj zimy čaraŭnicy.
Usia žywioła z niawoli
Razyšłasia pa woli
I šukaje pažywy,
U zialeninie niwy.
Oj wiaśničeńka miła!
Daj, kab nowaja siła,
U žyćci nas skraplała,
Kab ŭ dušy ni zhasała
Wiera j taja nadzieja,
Što žytco nam naśpieje
I za kapielku potu
Daść ziarnio umałotu…
Ty pasłańnica z nieba,
Kab światło nieści ciomnym
I paciechu biazdomnym, —
Dyk świaci-ž ty ŭsim jasna:
Chto ŭ žyćci adnačasna
Ŭžo wiasnu prapuskaje,
A na leta čakaje;
Chto ŭžo leta prawodzić,
Ŭ hory ščaście znachodzić
I spakoj sumny niejki
U hramadcy siamiejki;
Chto z žyćcia swajho niwy
Užo i ować pładliwy,
Za trudy spažywaje,
Ab wiaśnie ŭspaminaje;
Chto z sysłoju ŭ kałyscy
Ci ŭ stajoncy pry miscy
Da žyćcia tolki rwiecca —
To ŭschlipnie, to ŭśmiachniecca:
Chto ŭžo kraski zrywaje
I wianki z ich źwiwaje,
Dy kładzie na hałoŭku,
Piajučy biazumoŭku;
Chto ŭ dzień budni i ŭ świata
Sieić praŭdy ziarniata
Na dušy swajej niwie,
Kab daždacca ščaśliwie
Spieły kołas žać ŭletku
Dziela śpitku i źjedku…
|
Прапануем да спампаваньня!