|
Быў летні вечар. Парна, ціха…
Запаў мне ў сэрца сум і жаль…
Грызьці якоесь стала ліха
І гоніць ўдаль, кудысьці ўдаль…
Пайшоў, куды панесьлі вочы
Каб растрасьці тугу і сум.
І так блукаўся да паўночы,
Казаў той: проста наабум…
Хто вёў, ці проста незнарокам,
У сьценку дзесь упёрся я.
З Збудзіўся быццам. Кінуў вокам:
Старая то была царква.
Ў бажніцы дзьверы мімаволі
Я ткнуўся, хочучы ўвайсьці.
Мо’ тут знайду прыпынак болю,
Устане сум мяне грызьці?
Вж раптам голас, быццам з неба,
Сурова, грозна мне дзяўбе:
— Куды ты прэш? Чаго тут трэба?
Няма тут месца для цябе!
Царквы ты вораг. Закон веры
Ты не шануеш, бы быдлё.
Такім закрыты раю дзьверы!
Проч! нячыстага зяльлё!
Панурыў голаў… Адыйшоў я…
Што-ж: узапраўды можа так?
Мо’ па нябеснаму закону —
Не чалавек я, а быдляк?
Пайшоў ізноў далей бяз мэты.
А боль тугі, адчай ў грудзёх…
Ах! дзець куды цяжар мне гэты?…
Аж раптам бачу: хмызы й лог.
Ага! то-ж лог, што мае славу,
Што чорт заўсёды тут гасьціць.
Калі нельга у рай па-праву —
Мо’ ў пекле месца папрасіць?
І вось пачаў у цёмры ночы
Гукаць я дзьябла, каб памог.
Зарагатаў ён мне у вочы:
— Ты што-ж ка мне? А дзе твой Бог?
Цябе хрысьцілі, ты маліўся;
Сумленьне, сэрца меў і чэсьць.
Ты хрысьціянінам лічыўся, —
Чаго цяперка ка мне лезьць?
Папасьць у пекла не старайся!
Ты мне ня люб, ня мой слуга!
Ідзі, і тут лепш не бадзяйся,
Цябе ня кіне грызьць туга!
О, доля мая, доля злая!
Куды ні ткніся — ўсё няўдача!
Закрыты дзьверы пекла й раю…
Куды-ж мне дзецца? Вась задача!…
Напрасна толькі я мыкаўся!
Ні у рай, ні ў пекла мне нельга…
Ні Богу сьвечка аказаўся,
Ані для чорта качарга!
| 
Прапануем да спампаваньня!