Старонка:Адвечная песьня.pdf/19

Гэта старонка не была вычытаная

VII.
Касьба і жніво.

Сенажаць і поле, што каля грушы. Гарачыня стаиць нязносная. Мужык разхрыстаўшыся косе. Жонка у ваднэй кашулі жнець; пры ей на казлох, абвешаных пасьцілкай, вісіць у начоўках дзіцянё; двое меньшых поўзае ў сьлед за маткай.

Мужык (абціраючы пот рукавом).

        Эх, труды, труды
            Непазбытые!
        Эх, каса, каса,
            Потам зьлітая!

        І калі-ж с табой
            Мы, сталёвая,
        Здабываць пайдзём
            Шчасьцс новае?

        Век зьвініш, сьвішчыш,
            Атклепаная,
        Век плыве сьлеза
            Неўніманая.

        Там гудзіц віхор,
            Лес хістаецца;
        Там пяе касец,
            Пацешаецца.

        Эх, труды, труды
            Непазбытые!
        Эх, каса, каса
            Потам зьлітая!

Жонка (акручываючы нагу, параненую аржоньнем).

        Не палі агнём
            Гэтак, сонейко!