29
І жыва с хаты роднай
На сівер на нязводны!
Выцягівае з-за печы лахманы і атопкі.
Сталяр (кончыўшы века да труны).
Як згаварьці слова,
І века ўжо гатова.
Закрыць дамоўку можна,
Падходзь прашчацца кожны.
Падходзь чужы і хатні
Заглянуць раз астатні
Вось на таго, што дзетак
Без часу кінуў гэтак.
Ня кепскім быў суседам:
Шоў прадзедаўскім сьледам,
Ня крыўдзючы нікога;
Цярпеў сам крыўдаў многа.
Меньшы сынок (цалуючы нябошчыка руку — да маткі):
Чаму, скажы, матуля,
Прыбраны так татуля
Ляжыць у гэтай скрыні
Такі халодны, сіні?!
Большы сынок.
Ня лезь ты без патрэбы:
Душа ўжо таткі ў небе.
Не ўстане і на лета;
Памёр ён, значэ, гэта.
Дзеці атступаюцца; падходзюць прашчацца другіе. Сталяр забівае векам дамоўку. Суседзі бяруць нябошчыка на плечы выносюць с хаты.
