Старонка:Аматарскі зборнік (1929).pdf/26

Дабрадушны быў такі.
Не прасьледаваў крэўнячку,
Й быў жанаты чалавек.
Меў сыноў двух — ня уроды,
Адзін з іх быў ахвіцэр —
Няма на старэчы годы,
З іх ніводнага цяпер.
Адзін памёр, як вучыўся;
Меў дванаццаць ўжо гадоў,
А другі — той застраліўся,
Ў афіцэрах быўшы зноў.
Што там было — мрокам крыта,
Ганарысты надта быў,
Не сьцярпеў чаго-сь — і квіта;
Гадоў дваццать тры пражыў.
Цяпер дачку гадавалі,
І ля Рузі там жылі,
Як маглі, так памагалі —
Самі бедныя былі.
Ў іх дачушку астаўляла,
Каждый раз пад іхны сьцень,
Сама грошы зарабляла,
Каб пражыць там які дзень.
Але ў гэтым самым часе,
Крэўняк моцна захварэў,
І ў ліхвярскім амбарасе,
Жыць на сьвеце не схацеў.
І не стала ёй апекі,
Ў крэўняку прыхільным том,
Распрашчалася на векі
І, чужы стаў іхны дом.
Лета разы тры мінала,
Ў заверусі тэй ліхой,
Рузя зьнімкі ўсё зьнімала,
Шыла дзе магла зімой.
А дачушка падрастала,
Была зоркай ў горы том,
Разьвяселіць так бывала,
Што і гора ні пачом!
Вось прадаўшы апарацік,
І за выручаны грош,
Набыла сабе халацік,
Для дачушкі капялюш,
І пусьцілася ў дарогу
Не чакаўшы халадоў,
І на рэсьце дзякуй Богу,