|
Недалёка рэчкі Лані,
Ля аерных берагоў,
Дзе аселі хрысьціяне,
А найболей дык жыдоў.
На загібе яе стройным,
Ў баку ціхім і спакойным,
У лагчыне паміж гор,
Ёсьць мястэчка з даўніх пор.
Каб сказаць і не малое,
І рухлівае такое,
Ў беларускім у кутку.
Хоць даўно ўсё гэта было,
Ўжо капа гадоў уплыла,
Але гэную раку,
І мястэчка склад той самы,
З кветнічкамі і садкамі,
Можна бачыць і цяпер.
Дык чытач, ты мой каханы,
Хочаш не, а хочаш вер.
Я-ж скажу табе нарэсьце,
Што на гэтым самым месьце,
Хоць было ужо й даўно,
І цяпер там ёсьць яно.
Простай доўгай паласою,
Між палеткаў і лясоў,
І з абудвых там канцоў,
То лагчынай, то гарою,
З бяроз вехістых касмою,
Й дротам зьвязаных з сабою
Тэлэграфных ў рад стаўпой,
Старажытныя прысады.
Дрэва ў шыхт бы для парады,
Ацяняюць з двух бакоў.
Па шырокім гэтым шляху,
Ці хто едзе, ці хто йдзе,
Ніякога няма страху,
Каб з дарогі збіўся дзе.
Гэтай роскашы адзінай
Бог нейк цудам асьцярог
Ад напасьці той зьвярынай;
Усе едуць серадзінай,
|
