— Фрэйлен пайшла? — запыталася ў мяне фрау Луізе, прыўзняўшы свае жоўтыя бровы да самай накладкі.
Я паглядзеў на яе як дурань — і вышаў з пакоя.
ХVІI
Я выбраўся з горада і пусціўся проста ў поле. Смутак, шалёны смутак мяне грыз… Я асыпаў сябе дакорамі. Як я мог не зразумець прычыну, прымусіўшую Асю перамяніць месца нашага спаткання, як не ацаніць, чаго ёй каштавала прыйсці да гэтай старой, як я не ўтрымаў яе! Калі мы былі адны з ёй, у тым глухім, ледзь асветленым пакоіку, у мяне хапіла сілы, хапіла духу — адштурхнуць яе ад сябе, нават дакараць яе… А цяпер яе вообраз мяне праследаваў, я прасіў у яе прабачэння; успаміны аб гэтым бледным твары, аб гэтых вільготных і палахлівых вачах, аб распушчаных валасах на нахіленай шыі, аб лёгкім дакрананні яе галавы да маіх грудзей — пяклі мяне. «Ваша»… чуўся мне яе шэпт. «Я зрабіў, як мне падсказвала сумленне» — запэўняў я сябе… Няпраўда! Хіба я сапраўды хацеў такой развязкі? Хіба я магу з ёй расстацца? Хіба я магу яе страціць? «Вар’ят! вар’ят!» — паўтараў я са злосцю…
А між тым, надыходзіла ноч. Шырокімі крокамі накіраваўся я да дома, дзе жыла Ася.
ХVІII
Гагін вышаў да мяне насустрач.
— Бачылі вы сястру? — закрычаў ён мне яшчэ здалёку.
— Хіба яе няма дома? — запытаўся я,
— Няма.
— Яна не вярталася?
— Не. Я, даруйце, — прадаўжаў Гагін, — не мог выцерпець: наперакор нашаму ўгавору, хадзіў да капліцы; там яе не было; значыцца, яна не прыходзіла?
— Яна не была ля капліцы.
— І вы яе не бачылі?
Я павінен быў прызнацца, што я яе бачыў.
— Дзе?
— У Фрау Луізе. — Я расстаўся з ёю гадзіну таму назад, — дадаў я: — я быў упэўнены, што яна дадому вярнулася.
— Пачакаем, — сказаў Гагін.
