Старонка:Пра нашы літаратурныя справы (1928).pdf/184

мастацкіх і іншых якасьцях гэтага вершу, мы дазволім сабе прывесьці яго ўвесь:

Пад зорамі палац — як той антычны жрэц;
яго пад рукі сьцен падтрымлююць колёны.
Прышоў сюды вось я душу сваю сагрэць
і ўспомніць дні юнацтва вечарам зялёным.
Вятры з вакон павыбівалі шыбы ўшчэнт
і гайсаюць з шалёным сьвістам па пустэльні.
Ці вырву радасьць тут я з залатых кляшчэй,
ці сэрца зноў скалечу аб калючы ельнік?
Ўскудлачаны саломы космы на страсе;
скасіліся на бок фронтоны, сад запушчан,
і толькі яблыня адна гальлём трасе,
а шум яе такі таемны, — быццам пушча.
Ступаю стомлены з братамі на парог,
і раптам сталася мне радасна да болю:
ў сівы палац браты сышліся ўчатырох,
і кожны з іх хварэе за краіны долю.

Як яны хварэюць і што гэта за таемныя чатыры браты, невядома, бо на гэтым верш канчаецца, поэта далейшых тлумачэньняў ня робіць, дык ня будзем і мы дакапвацца да сутнасьці гэтай даволі дзікай алегорыі. У гэтым нязграбным вершыку зьвяртаюць на сябе ўвагу распачлівыя настроі поэты — яго халодная душа, яго скалечанае сэрца; хварэньне за долю краіны (краіна, паміж іншым, жыве незалежным ад Пушчы жыцьцём і за яе долю пакуль што хварэць ня прыходзіцца), нарэшце, вобраз зруйнаванага палацу і настроі