Я бы цёнгле быу на балі
Ад нядзелі да нядзелі!
|}
|
І дурны-ж ты, як мядзьведзь.
Здзіваваўся і чаго? —
Жыд у дудку сваю дзьмець,
А пан скачэ ля яго.
То ня дзіва толькі стыд
I нам ужо грае жыд.
Табе-ж лыдкі задрыжэлі,
Як пачуў жыдоўскі смык;
Дзякуй што скакаць не звалі,
Дзякуй Богу што мужык.
Шак паном усё ігрышчэ,
Бо німа чаго рабіць:
Жыд усё у дудку сьвішчэ
А пан ножкамі драбіць!
А што вопраткі дзіўные, —
То ж паном і трэба так;
Жыд сабе палы прышые,
Дык для пана выйдзе храк.
Жыд у цёплай шапцы ходзе,
Пану-ж даў свой, капялюх;
Вот і выйшло што па модзе:
Пан у жыда мае слух.
А шклы тые — для туману,
Праз іх глядзіш як у дым,
Жыд сумысьне даў іх пану:
Каб зрабіць яго сьляпым.
А што ценкія паненькі,
А высокі ў іх зад,
|
