И хоць вясіо̀ла хата скаче,
Іонъ панѣра круг͆омъ краче…
Пачули тон ўразъ людзи
Да и кажуць: „нѣшта будзѣ“…
„Алежъ будзѣ!“ мрукнуў Уласъ Дзѣдъ,
„Г͆рамадзѣ на отвѣтъ…
„Ня добра, кажа, мѣць мног͆а воли,
„Жадаць ціонгля лѣшпай доли,
„Ня быць радымъ тымъ што ма̀яшъ,
„Но адкуль-же прышласьць зна̀яшъ?..
„Захацѣлася имъ сы́на,
„Якъ бы чымъ г͆орша дзяўчына!
„Пану Бог͆у дакуча̀ли,
„Пакуль сына ня прыжда̀ли,
„А Во̀ранъ чорны можа на тоя краче,
„Што Маци колись заплаче!!..
„Бо якіяжъ сыны цяпѣръ?!
„Кажны проста злосны зьвѣръ,
„Задзирая носъ тарчма̀,
„Ау̀шчуння на нихъ ня ма!“…
Тутъ Уласъ змоўкъ, спусьціў вочы,
Словы-же яго прарочы
Мерамъ жалы паляцѣ́ли
И умысляхъ людзямъ застрели,
Дыкъ г͆уляць большъ ня хоцѣли,
Усѣ дамоў паразхадзилися,
Жупили и са страху малилися.
∗ ∗
∗ |
Росъ сынокъ у бацько̀ў,
Цѣшыў ихъ и кумо̀ў.
