Гэта старонка не была вычытаная
9
Ворагу толькі і болей нікому
долю такую жадаю.
Бегчы часамі хацелася з дому.
Як пражыла? Ня знаю…
Кідацца мне давялося ня мала, —
да цёмнага змроку ад раньніх зарніц.
Я ўжо казала, халоднай навалай
грудзі слабелі, як сталь на агні.
Дзе-ж я магла хоць падумаць часамі,
што ўсё-ткі сапраўды лягчэй зажыву:
ведала толькі, — на сэрцы камень,
ведала толькі, — палын-траву.
Ой-жа, з мінулым ня лёгка расстацца,
ой-жа, ня лёгка вось так расказаць…
Дваццаць гадоў праляцела… Дваццаць…
................
Матчыны скроні прамыла сьляза.
