Старонка:Трэцяе пакаленне (1935).pdf/74

Гэта старонка не была вычытаная

адзін. Ён сеў на мяжы і сядзеў так доўга, нікуды не гледзячы. Ён устрапянуўся тады, калі ўбачыў перад сабою Зосю. З першага-ж моманту яго ахапіла радасць. Ён аж кінуўся ёй насустрач:

— Як ты мяне знайшла тут адразу? (Як быццам-бы толькі яго аднаго магла шукаць Зося!)

— Я ведаю, што ты павінен быць ужо тут з кароўмі.

Туман быў яшчэ густы, і крокаў за дваццаць мала што відаць было.

— Я і прышла к табе, — адразу загаварыла Зося.

— Мне вельмі нудна тут аднаму гэты час.

— Я ведаю.

— Як-жа ты ведаеш?

— У цябе-ж бацька памёр… А майго бацьку і брата забілі бандыты.

— Ну, я ведаю. Я рад, што ты прышла.

— Рад? То ты павінен гаварыць мне праўду. Табе цяпер у Скуратовіча добра?

— Лепш як было. Адно што па бацьку нуджу.

— А за што табе Скуратовіч дае ўсяго? Мусіць ты нешта ведаеш пра яго і маўчыш?

— Адкуль ты ведаеш, што ён мне дае ўсяго?

— Усе гавораць, што ў вашых цяпер і сала ёсць і хлеба. Бачылі суседзі, як Скуратовіч раз увечары на ваш двор быў уз‘ехаў, а пасля з воза мех у сенцы цягнуў. А ты памятаеш, як ты казаў мне тады, раней, што калі Скуратовіч дасць табе жыта, то ты і не скажаш нікому, дзе збожжа ў яго закопана.

— Тое-ж збожжа былі знайшлі, ты-ж сказала.

— А цяпер, мусіць, пра нешта яшчэ ведаеш і маўчыш?

Міхалка збялеў і анямеў. Губы яго дрыжэлі. І не таму ён так збянтэжыўся, што ўсвядомліваў сабе, у якую страшную справу ён уцягнен Ску-