12
Як гэтак гукаюць, шыбка адчыняюцца дзьверы, увайходзіць Васіль з задзёртай галавой, шапка на бок, з ім некалькі таварышаў; ўбачыўшы Марціна, ён нахмурыўся.
— Здароў Васілю! — кажэ Іосель — я даўно цябе не бачыў, ужо трэйці дзень, я і мая Сора думалі, што з ім, і цяперачка тыкеля што з людзьмі гукаў аб табе.
— Я ведаю, што людзі абамне кажуць, вецер носіць, не гляджу я на гэта. Сеў на лаві і локцямі абапёршыся на стол, крычыць: «Дай нам гарэлкі, але добрае».
— А можэ Васілю даць салодкае гарэлкі, я прывёз з места, хоць яна дарагая.
— Дай дарагое — і кідае некалькі грыўняў на стол. Жыд як га падае шкалік і бутэльку гарэлкі.
За другім сталом седзючы, глядзелі на гэта і дзівіліся. — Максім, што першы прыйшоў у карчму і ўжо добра падпіў, засьмеяўся голасна і закрычаў: — Ого! браце, відаць ты багаты, калі п’еш панскую гарэлку, пэўне начаваў ля Вужова Каменя і знайшоў грошы, або можэ Арына, твая цешча, сваімі чарамі насыпала табе іх поўные кішэні. — Маладзец!
— Калі ня п’юць, то й не дзякуй, — адказаў Васіль, — бо пакажу зара, што другі раз ніколі не адважышся чаўпці німа ведама што.
