АЛЕСЬ ГАРУН
ДАТРЫМАЎ ХАРАКТАР
Абразок у адной дзеі
АСОБЫ
Зюк — хлопчык 11 гадоў. Вінцусь — яго брат 10 гадоў.
Даволі абшырны, але пусты пакой. Проста ад публікі дзверы з шыбкамі ўгары. У левай сцяне даволі высока ад падлогі вакно на 4 шыбы. Апрача стала і 2 крэслаў — ніякіх мэбляў. Сцены голыя. На стале кнігі, сшыткі.
Зюк і Вінцусь сядзяць каля стала.
Вінцусь (голасна ўздыхаючы). Гэта ўсё роўна, але каб мы вучыліся, цётка напэўна б ніколі нас тут не замкнула... У гэтым ты вінен. Ужо трэці дзень, як мы не хочам вучыцца.
Зюк (устаючы). А я табе кажу: будзе па-мойму. Трэба толькі не траціць натуры[1].
Вінцусь. Не ведаю, што гэта мае значыць «не траціць натуры», але ведаю, што ў сто разоў ляпей было б цяпер гуляць, чымся тут сядзець. Бо гэта агромне нудна - сядзець пад замком за ка́ру.
Зюк. Цётка, трэба сказаць, залішне строга з намі абыходзіцца, асабліва са мной. Мяне, у маім вяку, пазваляе сабе замыкаць у гэты абрыдлівы пакой. Табе ад гэтага нічога не станецца, ты яшчэ дзіця, але я. Я маю ўжо адзінаццаць гадоў.
Вінцусь (абражаны). А я дзесяць...
Зюк. Дзевяць і пяць месяцаў.
Вінцусь. Ну, сем месяцаў што ж... дурніца...
Зюк. Ого! гэта розніца. Па дзесяцёх гадох кожны мужчына ўжо дарослы. (Трагічна.) Але я не папушчу ёй!
- ↑ Не траціць натуры - настойваць на сваім, рабіць па-свойму.
