lennie świetu, chadziecie, pakłonimsia), prapiajaŭšy hetyja słowy, kapłan kładzie kryž pasiarod kaścioła, całuje sam, a potym całujuć usie prysutnyja ŭ kaściele. Hetaja ceremonija zawiecca adoracyjaj kryža. U W. Piatnicu niama Imšy św. a tolki adpraŭlejecca abrad, jaki zawlecca "Missa praesanctificatorum" h. zn. Imša upierad paświačonych daraŭ. U hetaj Imšy niama achwiarawannia 1 pieraistočeńnia, a tolki kamunija. Paśla hetaha abradu kaplan pieranosić N. Sakrament u pryhatawany hrob.
U W. Subotu adpraŭlajucca abrady ŭžo bolej radasnyja, jakija pradstaŭlajuć nam chutkaje uskrašeńnie Jezusa I tak: paświačajecca ahoń, wykrasany z kamienia―i hetym ahniom zapalwajucca ŭ kaściele ŭsie świečki i wiečnaja lampka; a heta robicca na toj znak, što Chrystus ― światło dla ŭsiaho świetu — ustaŭ z kamiennaha hrobu; potvm paświačajecca Paschal - wialikaja waskowaja świečka, majučaja 5 praboin, dla aznačeńnia piaci ranaŭ Chrysta, hety Paschał aznačaje samoha Chrystusa, jaki ŭstaŭ z umioršych z placiu ranami na ciele. U W. Subotu nabaženstwa adpraŭlajecca ŭ biełym adzieńni, a padčas Imšy św. na „Gloria“ adzywajucca iznou zwany i arhany, jakija byli zmoŭkli ŭ W. Čaćwier. U časie Imšy užo piajecca Alleluja" (słowa hebrajskaje, panašamu toje samaje što „radujciesia", a po Mšy adpraŭlajucca karocieńkija Niešpary, z hymnam N. Dziewy Maryi „Magnificat“.
Jezus paśla swajej śmierci zyšoŭ da piekła abo atchłani, adkul wywieŭ dušy ludziej sprawiadliwych, jakija paŭmirali pierad śmierciaj Jezusa h. zn. pierad adkupleńniem i nie mahli ŭwajści ŭ nieba. Jezus prabywaje ŭ atchłani až da swajho uskrašeńnia, katoraje nastupiła ŭ niadzielu pierad uschodam sonca.
Jezus achwiarawaŭsia za nas hrešnych i pamior na kryžy, prybity da jaho rukami rymskich žaŭnieraŭ, ale wydany byŭ na hetu śmierć staršymi žydoŭskaha narodu i faryzejami.
Pryčynaj nienawiści da Jezusa z boku faryzejaŭ i wučonych u zakonie było ― jak my ŭžo kazali inakšaje razumiennie asnoŭ i charaktaru Mesyjanskaha waładarstwa i samoha Mesyjaša, inakšaje razumieńnie relihii, jakuju wučonyja ŭ Zakonie apirali tolki na wonkawych formach. Za prawilnaje razumieńnie Mesyjanskaj ideji a tak-ža samoj relihii pamiž Chrystom i wučonymi ŭ Zakonie idzie biazupynnaje zmahannie: worahi Chrysta starajucca stawić jamu roznyja pytańni, kab jaho aśmiašyć i panizić u wačach narodu a razam z hetym sabrać materjal, patrebny im dla abwinawačeńnia jaho pierad sudom i wydačy na śmierć.
Ale była jašče adna pryčyna nienawiści da Jezusa — a hetaj pryčynaj byŭ upłyŭ Jezusa na narod. Narod uwažaŭ Jezusa za praroka i išoŭ za im. Kali Jezus uskrasiŭ Łazara z Betanii, to staršyja sabralisia na naradu i tak hawaryli: „Što nam rabić? Hety čaławiek čynić mnoha cudaŭ, kali jaho tak pakiniem, to ŭsie ŭwierać u jaho, a tahdy pryduć Rymlanie i zabiaruć naš kraj i narod." Staršyja bajalisia, što Jezus mo-
