Pačynajučy wialikuju sprawu adkupleńnia i adradžeńnia ŭsiaho čaławiectwa, P. Jezus pačynaje ad postu i malitwy. Ad postu pačynali swaju dziejnaść Majsiej i Haljaš. Boskaja moc paddzieržywała Jezusa ŭ praciahu ŭsiaho postu, ale ŭrešcie ludzkaja natura zažadała jeści i Chrystus pačuŭ hoład. Tahdy prystupiŭ da jaho niačysty i pačaŭ jaho kusić usialakaj manoju hetaha świetu. Ale Jezus pieramoh usie pakusy i hetym nas pawučyŭ, jak my majem pieramahać našu prahawitaść, pažadliwaść i pychu, a tak ža ŭsie inšyja pakusy, a imknucca da strymliwaści, sprawiadliwaści i dabraty.
Chrystus dapuściŭ da siabie pakusy, bo chacieŭ, jak čaławiek, być wa ŭsim da nas padobnym, nawat u spakušeńni. Zły duch widać chacieŭ wyprabawać, ci P. Jezus jość Mesyjašam i Synam Božym; znaŭ jon dobra naturu ludzkuju i zatym padsouwaŭ jej takija rečy, jakija najbolej jej padabajucca: ježa, sława pierad ludźmi i ŭrešcie ułada.
Na pamiatku postu P. Jezusa Kaścioł ustanawiŭ sarakadniowy post pierad Wialikadniem (ad Papialca až da Wialikaj Suboty. u W. Subotu a hadzinie dnia post končycca).
§ 11. ŚW. JAN PAKAZWAJE NA CHRYSTUSA, JAK NA PRAŬDZIWAHA MESYJAŠA. PIERŠYJA WUČNI CHRYSTUSA.
Paśla sarakadniowaha postu i spakušeńnia P. Jezus pakinuŭ pustyniu i padyjšou da taho miesca, dzie św. Jan dalej nawučaŭ i chryściŭ ludziej. Jak tolki Jan ubačyŭ Jezusa, źwiarnuŭsia da swaich wučniaŭ i narodu i pakazwajučy na Jezusa, skazaŭ: "Woś Baranak Božy, woś toj, katory znosić hrachi świetu". Pačuŭšy hetyja słowy, dwuch wučniaŭ św. Jana pajšli za im. A Jezus abiarnuŭšysia da ich, spytaŭsia: "Čaho wy šukajecie". Jany adkazali jamu: "Wučyciel; dzie ty žywieš? Jezus skazaŭ im: "Idziecie i pahladziecie".
Jany pajšli, pahladzieli, dzie jon žywie i astalisia pry im praz uwieś dzień. Adzin z ich byŭ Andrej, brat Symona Piotry, a druhi – Jan, syn Zebedeja, jašče zusim małady chłapiec i heta byli pieršyja wučni Chrystusa.
Skora paśla hetaha Andrej znajšoŭ swajho brata Symona i skazaŭ jamu: My znajšli Mesyjaša ― i prywioŭ jaho da Jezusa. Jezus uzhlanuŭ na jaho i skazaŭ: Ty jość Symon, syn Jony, ty budzieš nazywacca Piotr (heta znača: skała).
Na druhi dzień P. Jezus śkirawaŭsia ŭ Halileju i pa darozie spatkaŭ Filipa i skazaŭ jamu: „Idzi za mnoju". Jon z achwotaj pajšoŭ za Chrystusam. Filip mieŭ pryjaciela Natanaela (abo Baŭtramieja) i, pryjšoušy da jaho, skazaŭ jamu, što znajšoŭ Mesyjaša, ab jakim pisaŭ Majsiej i praroki i što hetym Mesyjašam jość Jezus z Nazaretu. Ale Natanael nie pawieryŭ jaho sławam i skazaŭ: "Ci moža być što dobraje z Nazaretu"? A Filip adkazaŭ: "Idzi i pahladzi". Natanael pajšoŭ. Kali jon užo byŭ blizka, P. Jezus źwiarnuŭsia da jaho i skazaŭ: "Woś praŭdziwy Izraelčyk, u katorym niama zdrady".
Ździwiŭsia Natanael i spytaŭsia: Adkul-ža mianie znaješ? Adkazaŭ jamu Jezus: Pierad tym, jak Filip paklikaŭ ciabie, ja bačyŭ, jak ty byŭ pad fihawym drewam. Tut Nata-
