§ 15. HUTARKA P. JEZUSA Z SAMARANKAJ.
Paśla Wialikodnych świat Jezus praz niekalki miesiacaŭ nawučaŭ u Judeji, a potym praz Samaryju pajšoŭ u Halileju. Žydy praz Samaryju nikoli nie chadzili, ale staralisia jaje abminać, bo wielmi mocna nienawidzieli samaranaŭ. Ale Jezus, katory pryjšoŭ zbawić usich ludziej, pajšoŭ praz hetu źnienawidžanuju žydami krainu.
Prachodziačy praz Samaryju, Jezus zatrymaŭsia na adpačynak blizka miesta Sychar (daŭniej Sychem) kala studni, jakaja była wykapana, jak kazali ludzi, patryjarcham Jakubam. Wučni Jezusa pajšli ŭ horad, kab kupić ježy, a Jezus, strudžany darohaju, sieŭ kala studni. Byŭ jakraz poŭdzień. U hety čas pryšła da studni adna žančyna pa wadu. Jezus paprasiŭ u jaje wady napicca. Jana ździwiłasia i skazała: „Jakža ty, budučy Izraelitam, možaš prasić u mianie wady? Ja-ž samaranka, a žydy čurajucca samaranaŭ".
Adkazaŭ jej Jezus: "Kab ty znała dar Božy i wiedała, z kim haworyš, dyk ty prasiła-b, kab ja daŭ tabie žywoj wady". Samaranka nie zrazumieła hetych słoŭ i dumała ab žywoj (kryničnaj) wadzie, jakaja bje na dnie studni - dyk adkazała: „Panie, nawat nia maješ čym začerpnuć, i studnia hłybokaja, dyk jak možaš mieć žywuju wadu?" Ale Jezus adkazaŭ jej: "Kožny, chto pje hetuju wadu, iznoŭ zachoča pić, ale chto-b piŭ wadu, jakuju ja jamu dam, nie zachoča pić nawieki".
Praz hetu žywuju wadu Jezus razumieŭ nawuku swaju i łasku Božuju, jakaja daje čaławieku nowaje žyćcio i adradžeńnie dušy, ale samaranka dumała ŭsio ab zwyčajnaj wadzie, dyk skazała: "Panie, daj mnie hetaj wady, kab mnie nie chaciełasia pić i kab mnie nie chadzić siudy pa wadu".
Tut Jezus raskazaŭ jej ab tajomnych sprawach jaje žyćcia. Samaranka paznała, što haworyć nia z zwyčajnym čaławiekam, dyk uskryknula: "Panie, ja widžu, što ty prarok". I zaraz źwiarnułasia da jaho z prośbaj, kab jon jej raźwiazaŭ pytańnie, dzie treba addawać Bohu čeść, ci na hare Haryzim, jak ćwiardzili samaranie, ci ŭ Jeruzalimie, jak ćwiardzili žydy?
Adkazaŭ jej Jezus, što niaŭbawie nastupić čas, kali nie ŭ adnym tolki miejscy i nia tolki na hetaj hare abo ŭ Jeruzalimie buduć addawać čeść Bohu, ale ŭsiudy. "Boh jość ducham, zatym i tyja, što jaho sławiać, pawinny sławić u duchu i praŭdzie".
Samaranka na heta skazała: "Ja wiedaju, što prydzie Mesyjaš, a kali jon prydzie, dyk raskaža nam usio". Jezus skazaŭ jej: "Heta-ž ja, katory hawaru z taboju". Pačuŭšy hetyja słowy, žančyna pakinuła swajo wiadro
