I razychodziłasia ab Jezusie sława što-raz dalej i wialikaje mnostwa narodu prychodziła da jaho, kab pasłuchać jahonaj nawuki i znajści azdaraŭleńnie i ratunak u swaich chwarobach.
Prakaza — heta strašnaja chwaroba, jakaja i ciapier časta zdarajecca na ŭschodzie. U hetaj chwarobie ciela hnije, pakrywajecca ranami i strupami i nawat časta adpadaje kawałkami ad kaści. Prakažanaha čaławieka wyhaniali won z wiosak i sialibaŭ ludzkich, kab druhich nie zaraziŭ. Prakažany moh wiarnucca da ludziej tolki tahdy, kali atrymaŭ ad kapłanaŭ paświedčańnie, što zdaroŭ. Pry hetym musiŭ złažyć dar (achwiaru) za swajo ačyščeńnie, bo hetak zahadaŭ Majsiej.
Prakaza jość padabienstwam hrechu. Tak jak prakaza robić ciela čaławieka strašnym i hidkim u wačach ludziej, tak hrech robić dušu u wačach Božych. Hrešnamu čaławieku Chrystus zahadywaje, tak jak prakažanamu pajści da kapłana, wykazać pierad im swaje hrachi i praz razhrašeńnie być ačyščanym.
Jezus uwachodzić u łodku Piatra i z jaje nawučaje, choć tam była i druhaja łodka. "Ad hetaj pary ŭžo ludziej ławić budzieš" ― skazaŭ jamu. Jezus ― i zrabiŭ prostaha rybaka haławoju apostałaŭ, jaki ŭ Rymie załažyŭ swaju apostalskuju stalicu i tam byŭ zamučany. Nastupniki św. Piatra na rymskaj stalicy ŭžywajuć piačaci, jakaja zawiecca "piačać rybaka", bo na joj pradstaŭleny św. Piotr, zakidajučy sieci.
§ 18. JEZUS AZDARAŬLAJE SPARALIŽAWANAHA ČAŁAWIEKA Ŭ KAFARNAUM. PAKLIKAŃNIE MYTNIKA LEWI
Prabywajučy ŭ mieście Kafarnaum, Jezus nawučaŭ u adnym domie. Na nawuku zyšłosia stolki narodu, što nie mahli stoŭpicca ŭ domie, ale stajali ŭ dźwiarach i pierad domam. U hety čas pryniaśli da taho domu sparaližawanaha čaławieka i chacieli jaho ŭniaści ŭ dom, kab pałažyć pierad Jezusam i prasić azdaraŭleńnia - ale dziela wialikaha ścisku nie mahli hetaha zrabić. Dyk uzyšli na wierch taho domu i praz dach spuścili chworaha, lažačaha na swaim łožy, tuž pierad nahami Jezusa.
Jezus, bačačy wieru henych ludziej, skazaŭ da sparaližawanaha: "Čaławieča, adpuščajucca tabie hrachi twaje". Faryzei, katoryja tam stajali, padumali sami ŭ sabie: jon bluźnić, bo chto moža adpuščać hrachi, aproč Boha? Ale Jezus, paznaŭšy dumki ich, skazaŭ: "Čamu wy dumajecie niadobraje ŭ sarcoch wašych? Što lahčej skazać: adpuščajucca tabie hrachi twaje, ci skazać: ustań i chadzi? Ale kab wy wiedali, što Syn čaławiečy maje ŭładu na ziamli adpuščać hrachi ― skazaŭ sparaližawanamu ― kažu tabie: ustań, waźmi łoža twajo i jdzi ŭ dom twoj". I zaraz-ža toj sparaližawany ŭstaŭ, uziaŭ swaju paściel i pajšoŭ u swoj dom, sławiačy Boha.
Usich, što tam byli i bačyli hety cud, aharnuŭ strach ― i jany taksama sławili Boha i kazali: dziŭnyja rečy my widzieli siannia.
