U toj samy dzień, h. zn. u aŭtorak, Jezus nawučaŭ u światyni, napaminajučy žydoŭskich duchoŭnych i wučonych u Zakonie i pytajučy ich: „Ci wy nikoli nie čytali ŭ św. Pisanni: Kamień, katory adkinuli budaŭničyja (światary i wučonyja) staŭsia wuhławym kamieniem (na katorym dziaržycca ŭsia budowa). A chto ŭpadzie na hety kamień, razabjecca, a na kaho jon upadzie, satre jaho".
Pačuŭšy hetuju prypowieść, światary i faryzei zrazumieli, što ab ich hawaryŭ — jany chacieli tady kinucca i ŭziać jaho, ale pabajalisia narodu, bo słuchaŭ jaho i ŭwažaŭ za praroka.
Bačačy swaju skoruju śmierć, katoraja mieła nastupić užo ŭ hetym tydni, Jezus kazaŭ: „Sapraŭdy kažu wam: kali pšaničnaje ziernie, upaŭšy ŭ ziamlu, nie pamre, astajecca samo adno, ale kali pamre, prynosić wialiki ŭradžaj".
„A ja, kali pawisnu nad ziamloju (na kryžy), usio paciahnu da siabie".
Achwiara ŭdawy. Budučy ŭ światyni, Jezus sieŭ naproć skarbony i hladzieŭ, jak ludzi kidali ŭ skarbonu swaje achwiary. Mnoha bahatych prychodziła i kłała tudy wialikija achwiary; pamiž inšymi padyšła i adna ŭdawa, jakaja ŭkinuła tolki dwa hrošyki. Jezus paklikaŭ swaich wučniaŭ i skazaŭ im: „Sapraŭdy kažu wam, hetaja ŭdawa bolej ukinula, čym usie druhija, bo ŭsie kidali z taho, što im zbywała, a jana ukinuła z niedastatku swajho, usio što mieła".
Z hetych słoŭ Jezusa bačym, što da ščodraści našaj achwiary patrebna jašče ščodraść dušy. Boh aceniwaje našu achwiaru nie pawodle jaje wialičyni, a pawodle tej wartaści, jakuju jana maje ŭ našaj dušy.
I azwaŭšysia Jezus hawaryŭ im iznoŭ u prypowieściach, kažučy: „Waładarstwa niabiesnaje padobnaje da taho karala, što sprawiŭ swajmu synu wiasielle. I pasłaŭ swaich słuh, kab paklikali prošanych na wiasielle, ale jany nie chacieli pryjści. Dyk jašče raz pasłaŭ inšych słuh, zahadwajučy im: Skažecie prošanym: „woś ja abied moj nahatowiŭ, maje wały i ŭsio, što było kormnaje, pabita i ŭsio hatowa — prychodźcie na wiasielle".
Ale jany nie dbali na hetyja zaprosiny i pajšli — chto na swajo pole, a chto da swajho handlu, a inšyja, zławiŭšy jaho słuh, ździekawalisia nad imi i pazabiwali ich.
Kali pačuŭ ab hetym karol, zahniewaŭsia i, paslaŭšy swajo wojska, wyhubiŭ henych zabojcaŭ i spaliŭ ichny horad.
