6. S prýsku, dy ŭ ahóń.
Adnahó rázu wioz haspadár zbóža da mliná. Pa darózi krychú razsýpaŭ. Uhlédzieli héta hałubý, prylaciéli i dawaj klawáć zierniáty. Jak raz na tóje prybióh piawún, razahnáŭ hałubóŭ i sam pačáŭ dziubáć. Hałubý dúža zazławáli dyj kážuć: „my tabié šalmóŭstwa takóha nie darújem, paskáržymsia kamú tréba“.
Palaciéli da karšuná i dawaj na piéunia čaŭpáci[1]. A karšunú byłá na rúku héta skárha; jon skarystáŭ z jajé i raspráwiŭsia pa swójamu: spačátku zjeŭ piéŭnia, a póśle zakusíŭ hałubámi.
7. Hútarka asótu s krapiwaju.
Što ty patýkaŭsia sa mnóju? kryčála krapíwa asótu: „ci ja tabié raŭniá? ničóha ty nia róbiš; nichtó ciabié nia znáje; wiétraješ niédzi ŭ póli siaród haŭsóŭ. Wot ja tak uwichájusia: kahó krapiwa pacałúje, chto krapiwu zhatúje. Kóžny krapíwu znájé, kóžny spamináje, na kóžnym padwórku rastú ja. Hladź! užó až da prýzbaŭ padpaŭzłá. „Šákže“ — adazwáŭsia starý
- ↑ skáržycca.
