Dyj u swiet synká puscicie.
Tahdy tatulóčku,
Siwy hałubóčku,
Tahdy i matúlka,
Rabiéńka ziaziúlka,
Kuplú abiecánki!
|}
Abiecánka-cacánka, a durnómu rádaść.
Částa abiecájuć, rédka datrymájuć.
9. Žurawiél i Čápla.
Žýli sabié pa abódwych kancóch bałóta Žurawiél i Čápla. Póśle stáła jim nádta markótna žyć i wot uzdúmaŭ Žurawiél da Čápli u swáty jści. Cipiachú, lipiachú, siem wiarstóŭ pa machú, ciéraz bor dy ŭ čáplaŭ dwor. „Jak máješsia Čápla?“ „Zdaróŭ Žurawiél!" „Ci nia pójdzieš, Čápla, za mianié zámuž?“ — „A twajé nóhi dóŭhi, piérja karótka: dúža ty brýdki, nia prypadáješ da majhó smáku! Idzí sabié, hdzie byŭ!“ Žurawiél pierabráŭsia iznóŭ ciéraz bałóta, dyj pryšóŭ u swoj dwor. Razdúmałasia Čápla, što za Žuraŭlá zámuž nie pašlá, „daj“ — káže — „pajdú da jahó i pieraprašú“.
Cipiachú, lipiachú, siem wiarstóŭ pa machú, ciéraz bor, dy ŭ žuráŭloŭ dwor. „Zdaróŭ Žu-