chacca[1] miadaŭnički — pracaŭnički, razletacca na ŭsie starony.
Hajdajucca jany na kwietačkach, žaŭciejuć pa łužočkach, zwoniać pa biarezničkach.
Wydzieś wiesnianym rankam na zialonu sienažatku, hladziš, pa dziacielinie poŭzajuć skrydlatački, zbirajuć burštynački miadok, niasuć da wulja, zliwajuć u čašački waskawyja.
Niamaš ŭ jich swarby, niamaš dzialby. Matku swaju šanujuć; jana to ŭ jich i haspadaryć, jana toŭk wiadzie usiej hramady. A za toje dzietki dajuć pačotnaje miesca matce ŭ wulji. Nie puskajuć na rabotu matki. Kažuć: «Ty, matulka, ŭ chatcy siadzi, dy za paradkam hladzi, kab ŭsi dzietki pracawali, dy ciabie šanawali».
I praŭda, što matka hladzić za ŭsim čysta. Kožny dzień pabudzić; tuju-siudy, hetu-tudy pašle, katoru pa rasu, katoru pa miod, a hdzie i na razwiedki; niekatarych prysuponić u wulji papratać: wymieści, smiaccio wynieści, chworych ahladzieć, małych nakarmić. Ceły dzień rabota idzie ahniom. Hultajawaty čaławiek kab pryhledzieŭsia da pčalinaje raboty, to peŭnie zasaromiŭsiab pa wušy.
- ↑ uwiwacca.