леньне, зазяба: улюбіць каго ў сябе; заскаміць, заскамка, заскомачка, заскомінка.
|
Бель на рэчаньцы бяліла сабе сэрца |
Ные і скаміць маё серца, знаць бяду чуе. Як пабачыла я сваё дзіцятка, заскамела душа, заныла сэрца (Полацак і Дзісна). Заламаць нешта вострае, тонкае ў целе; заскаміць, заскабіць, застраміць, закалоць. Заскаміла сабе палец шчэпкай. Па ім калі чорт пабяжыць і то нагу заскаміць (аб пушным сваім хлебе іронізуе вітабскі беларус). Застраміў будыль у палец. Закалоў нечым руку. Скаміць, спэцифічнае пачуцьцё шчыплючага болю: Заскамелі рукі палошчучы на марозе бялізну. Скаміць рана; скамяць старыя костачкі.
ЗАЗОЛЬНЫЙ, дакучлівы, апрыкроны.
ЗАЗОЛ м. навар попелу; луг, жлукто.
ЗАЗУБРИТЬ, у чым зубрыны ёсьць, крывыя зубкі; зазубіць, зубіцца, назубіў; закарбаваць, пашчарбіць.
ЗАЗЫВАТЬ каго, заклікаць, закліканьне.
ЗАЗѢВАТЬСЯ засалупеніцца, засалупіцца, салапяка.
ЗАЙВЫЙ, збытны, лішні, не заняты.
ЗАИКАТЬ, заікаць, заікацца, заіклівы, заіклівец.
ЗАЙМАТЬ, пазычаць; занімаць. Пазычыў грошы, дабро, рэч. Агонь займае дровы. Вада заняла сенажаць. Ен заняў маё мейсца.
ЗАИМСТВОВАНІЕ запазычаньне, зепазычаць, запазычка.
ЗАИМОДАВЕЦ м. пазытчык, пазытчыцкі.
ЗАЙМОИМЕЦ м. пазычнік, пазычніцкі.
ЗАИНДЕВѢТЬ, пакрыцца іглістым лёдам; зашацьвець, заінець. Шаць выступае пасьля крэпкіх
