Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927)/III/Б/Зьмітрок Бядуля/Пад родным небам/Я — спадчына вякоў, сын даўніх пакаленьняў…

← ⁂ (За мною курганы вячыстыя…)

⁂ (Я — спадчына вякоў, сын даўніх пакаленьняў…) Верш Аўтар: Змітрок Бядуля 1927 год

⁂ (Сум сьмерці і радасьць жыцьця…) →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Я — спадчына вякоў, сын даўніх пакаленьняў…

Прапануем да спампаваньня!

∗
∗     ∗

Я — спадчына вякоў, сын даўных пакаленьняў,
Я — быстралётны цень тысячалетніх ценяў,
Я — хуткамігі блеск ранейшых мігаценьняў;

Я тку далей узор няскончаных тканінаў,
Я — няпрыметны плынь стардаўных ручаінаў,
Я — кволая трава вячыстых лугавінаў.

Я рвуся ў даль^[1] зары да новых таямніцаў,
Хачу дастаць вады з няведамых крыніцаў
Хачу дастаць агню з высокіх зараніцаў,

Хачу парваць ланцуг тысячалетняй сталі,
Хачу прабіць сьцяну да новых сьветлых даляў,
Хачу, каб мерцьвякі ў адвечным сьне маўчалі,

А мерцьвякі жывуць у кожным маім кроку.
Іх водблескі мігцяць з майго жывога вока,
Ўва мне, і пада мной, і нада мной высока.

У голасе маім, у кожным маім стогне,
У думках, у крыві, ў трывожным забабоне
Яны кіруюць мной — я вечна ў іх палоне.

---

1. Лепей — далячыню.