Яшчэ сняжыць сырымі днямі,
Яшчэ марозіць ноч-у-ноч,
А над высокімі палямі
Праменні падаюць насторч.
І на маўклівыя нізіны
Бяжыць, шалеючы, вада,
І ломяцца, як шкло, ільдзіны,
І гнуцца крыгі, як слюда.
У бронь закованыя рэкі
Разносяць штурмам берагі,
Паводак безупынных рэхі
Ідуць за стромкі перагіб,
Дзе прагне высмажаная глеба
Напіцца соку на ўмалот,
Дзе ў залатых блакітах неба
Ідзе высокі самалёт,
Дзе пачынаюцца густыя
І задуменныя бары,
Дзе трактарысты маладыя
Вядуць у поле трактары,
Дзе агнявою іхняй песняй,
Што сэрца выпаліць да дна,
Канчаецца ізноў прадвесне
І пачынаецца вясна.
Мая вялікая радзіма,
Люблю твой бурны подых дзён,
Нядаўні леташні зазімак
Успамінаецца, як сон.
І мы вясну вітаем дбала,
Бо толькі нам вядома двум,
Што надышла і наша сталасць
З трывогамі суровых дум.
1937 г.
|