Вуліца, шырокая вуліца.
Заляскала конскім топатам,
Ні Купала, ні Колас, ні Бядуля
цябе не масьцілі строфамі.
Вуліца… Лягла пад дротам,
з гуляшчымі разам грашыла —
падарожным усім за грашы
рассыпала свае пяшчоты,
Вуліца… Каменьні загавораць —
кожны камень створыць поэму:
і прыхільнікам скажуць і ворагам
пра вялікае сваё цярпеньне.
Калі будуць мяне пытаць,
дык таму, хто мяне спытае,
я скажу: „нічога ня знаю
і нічога не магу сказаць!“
Вуліца!.. Даруй, калі можаш,
алё я да цябе не вярнуся,
бо мяне з майго падарожа
вярнуцца ніхто ня прымусіць.
Ты прываблівай целам гарачым,
прадавайся па кавалку за грашы.
Ня прыду і ня буду грашыць,
як грашыў я з тымі гуляшчымі.
Бач, як заляскала вуліца,
заляскала конскім топатам.
Ні Купала, ні Колас, ні Бядуля
цябе не масьцілі строфамі.
|