Ён адчыніў вакно

Ён адчыніў вакно Верш Аўтар: Валеры Маракоў 1928 Крыніца: Полымя. – 1928. – № 9. – С. 106–107.

Прапануем да спампаваньня!

 * * *
Ён адчыніў вакно
І доўга ў сад глядзеў.
Ў душу ўліваўся непакой язміну.
І так хацелася
Да маладых грудзей
Зноў прыгарнуць каханую дзяўчыну.

Прайшла Наташа задрамаўшым садам
І абудзіла сум
Ў яго грудзёх,
І гэты сум
Узварухнуўся гадам,
Каб атруціць юнацкае жыццё.

Ў сваім прыгожым дарагім убранні
Пад ружай дзіўнага заката
Яна прайшла
Якойсьці тайнай зданню,
І ён шаптаў,
Як сімвал шчасця:
— Ната…

Над тапалямі ў прадвячэрняй стоме
Ўзыходзіў месяц
Лесвіцай вякоў.
Ўсё было ціха
Ў гэтым старым доме,
Як у магіле,— ціша і спакой.

І ўспомніў ён былыя захапленні.
І свой фальварак,
Згублены ў палёх,
Сваіх надзей
Святло
І цені,
І успамін на сэрца болем лёг.

І ён казаў: не адчыняй, не трэба.
Не адчыняй акна,
Ні сэрца,
Ні душы!..
Там, ў залатым тумане неба,
Табе, мой любы друг, не жыць.

З тваімі песнямі,
З тваёй душою змрочнай
Пад сум нябёс,
Пад музыку зямлі
Не несці радасць песні іх паўночнай
Ў свае маўклівыя палі.

Яна прайшла мо з злосцю,
Мо з агідай,
І вось ізноў, прыгожая, ідзе…
Ён на спатканне
Ў гэту змрочнасць выйдзе
Ў разгары шчасця,
Веры
І надзей…

Ён зачыніў акно…
Ён стаў каля каміна…
Ён зачыніў акно ад зорных непагод.
І толькі свет
Сваёй Айчыны
Ён патушыць ў сваёй душы не мог.

То быў паэт з блакітнымі вачыма
І з залатою ружай
Галавы.
То для сваёй загубленай
Любімай
Ён краў у ночы кветкі і шыпы…