Старонка:Маладая Беларусь (1912—1913). Сшытак 3.pdf/127

Гэта старонка не была вычытаная

Хмары па небе…

Хмары па небе плывуць, не ўнімаюцца,
Думкі аб долі мае вырываюцца…
Хмары так хочуць шырокаго вольнаго
У небі прастору, безконца раздальнаго
Хочэцца шыбка па небі летаць…

Думкі-ж да шчасьця мае парываюцца,
У шыры бязмернай яны расцілаюцца:
Хочуць абняцца с шчасьлівай хвілінаю;
Хочуць растацца з нядоляй звягліваю, —
Долі і шчасьця даволі прыждаць!


Восень.

Восень, ой, восень панурая, сумная,
Зноў ты прышла ўжо да нас!
Зноў разлеглася, як ночка ты нудная;
Смутак навеяў твой час!

Гдзе падзеваліся дні тые ясные,
Мілы што сэрцу майму?
Гдзе яны, гдзе яны доўгіе, шчасные?
Нудна, маркотна, ўсяму!..

Многа, ўспаміну у душу нахлынула
Аб прамінуўшых тых днёх…
Ўсе праляцела, у далі загінула,
Ў марах салодкіх і снох.