Авідзій

Авідзій Верш Аўтар: Язэп Пушча 1936 Крыніца: https://knihi.com/Jazep_Pusca/Viersy.html#chapter26

Прапануем да спампаваньня!

Ой, рана, рана на Дунаі,

Пад дубам пад старым,

Паэт на ліры не іграе,

Не ўспамінае Рым.

Вісіць цяжкі замок,

На вуснах спеў замоўк.

Між хваль у даль плывуць паданні

Не сціхлі галасы:

Авідзій жыў тут у выгнанні,

Маліўся, галасіў.

У роспачы штодзень

У даль на Рым глядзеў.

Ніяк паэт не мог сагрэцца

І наракаў на лёс.

Жаллівы спеў яго ад сэрца

Дунай на хвалях нёс.

На поўдзень, дзе сябры

Спяваюць да зары.

Ўзываў да літасці тырана,

Маліў яго, прасіў:

«Ты загаі на сэрцы раны,

Я — рымлянін, твой сын.

Пачуй, тыран, пачуй!

Табе я адплачу».

Не умаліць слязой тырана,

Хоць колькі ні малі;

Заўсёды будзеш пакараны

На бацькаўскай зямлі,

Спагады не сустрэць,

Пакуль не прыйдзе смерць.

Глядзеў журботнымі вачыма

На поўдзень цёплы свой.

«Мая каханая Айчына,

З дзявочаю красой,

Ты голас мой пачуй,

Цябе абняць хачу!

У смутку сонца ў небе ясным

І кветкі на зямлі.

Маё жыццё паволі гасне,

Не ўбачыць мне сям’і.

Я высах, як таран.

Праклён табе, тыран!»

Не ўбачыў роднага ён дома,

Хоць і прасіў, маліў,

І косці склаў пад дубам Томы

На чужой зямлі.

Вятры адпелі славу

І слёзы ў Рым паслалі.