Алёша (1927)/Справы літаратурныя/Вэтэрынарная паэзія

← Альянс марцовых кавалераў

Вэтэрынарная паэзія Фэльетон Аўтар: Анатоль Вольны 1927 год

„Как говядину исделал“ →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Вэтэрынарная паэзія.

Прапануем да спампаваньня!

ВЭТЭРЫНАРНАЯ ПАЭЗІЯ.

Кінь пісаць вершы!Алеша.

Вышла з друку кніга пад назваю „берегите свой скот — практические советы по ветеринарии в стихах. Выпуск первый. С предисловием ветеринарного врача М. Иоффе, заведывающего ветпросветительной частью Ветеринарного Управления Белоруссии“.

Неабходнасьць выхаду гэтае кнігі відаць з прадмовы вэтэрынарнага ўрача М. Іофэ, які, між іншым, піша:

„Нужда крестьянина в этих знаниях велика, так как, несмотря на постоянное тесное общение сельского хозяина с домашними животными…“ і г. д.

Між іншым, я хачу да гэтага дадаць толькі тое, што селянін, акрамя „домашних животных“ „общается“ яшчэ і з некаторымі вэтэрынарамі.

Але гэта між іншым, а наогул, дык прадмова мне падабаецца.

І цяпер пяройдзем да паэзіі вэтэрынарнага ўрача А. П. Агапітава. Разгарнем наўгад кнігу. Ну, вось 19-ая старонка. Чытаем:

СОН.

„Барбос с соседнего двора
С гнедым конем давно водили дружбу.
Однажды в ночь тайком,
Когда деревня вся заснула,
Барбос проведать забежал Гнедка.
Увидев с радостью пса,
Заржал Гнедой, лизнул три раза
И говорит: „ох ты собачий сын…
А еще приятель:
И что то я не думал:
Уж не на цепь ли друга посадили“.

Шчыра напісана: „ня думаў“…

Далібог ня думаў! Бо, каб падумаў, дык не сказаў-бы гэтак!

Але што мне падабаецца ў вершах, дык гэта мастацкая шчырасьць аўтара. Калі ў яго гаворыць у вершах конь, дык адразу так і адчуваецца, што гэта конь гаворыць, а ня аўтар.

І відаць, стары конь дурны, як і яго думкі.

А калі ён піша ў вершах, што сабака лізнуў тры разы, дык так і адчуваецца, што гэта сабака лізнуў.

Не дарма-ж людзі кажуць, што ў разумнага аўтара і ўсе гэроі разумныя.

Але пяройдзем да вершаў. Далей аўтар разважае гэтак:

„Не кормят по неделям,
А слова ласкового вот сколько ни живу,
не слышал.
Не люди, а зьверье —
Не вас, а их собаками звать надо…“

Вось гэта ўжо дык ня добра, паэта Агапітаў. Хаця-ж вы і вэтэрынарны ўрач, але ня трэба ўносіць гэткае расслаеньне і гэтак азлабляць сабак супроць людзей.

І далей пішацца:

„Но дело не во мне; моя уж песня спета.
А вот тебе я радостную весть пренес —
На днях слыхал: — в „Известиях“ читали —
Готовится декрет об обществах
„По покровительству животных“.

Вось гэта мне падабаецца. Гэта значыць выконваць лёзунг: „Спачатку пачытай газэту сам, а потым перадай другому“.

„Заснул тогда Гнедко
Спокойным, тихим сном и видит:
На столбе в конюшне —
В дубовой раме за стеклом
Висит декрет об обществах по покро-
вительству животных.
С тех пор его хозяин, старый Влас,
Куда добрее стал —
Завел скребницу, чистит ежедневно,
Кнут изломал и выбросил на двор.
Два раза в день даст овса,
Конюшню ежедневно убирает,
На пол солому подстилает,
На „вы“ и вежлив в обращеньи…“

Я канчаю свой фэльетон словам да Гнедко:

— Таварыш Гнедко! Калі за гэты фэльетон на мяне абурыцца „общество по покровительству животных“, скажэце гэтаму „обществу“, што я ня „вас“ меў на ўвазе, калі пісаў гэты фэльетон. Бо што датычыцца „вас“, таварыш Гнедко, дык, як бачыце, я на „вы“ і „вежлив в обращении“.

---